Olympische Winterspelen

De Olympische Winterspelen kennen een aanzienlijk kortere geschiedenis dan de zomerse variant dat al in het jaar 776 voor Christus werd gehouden en sinds 1896 in de moderne variant. De Olympische Winterspelen werden voor het eerst gehouden in 1924 in het Franse Chamonix. Tenminste achteraf waren dat de eerste winterspelen. Grondlegger van de moderne spelen Pierre de Coubertin (1863-1937) was geen voorstander van aparte spelen speciaal voor wintersporten en zo kon het ook zijn dat in 1908 kunstrijden op het zomerprogramma stonden en ijshockey in 1920. Naast de Coubertin was er ook angst voor concurrentie voor hun eigen wedstrijden in de klassieke wintersport landen, voornamelijk Noorwegen en Zweden.

Echter de Semaine des Sports d'Hiver, ‘de wintersportweek’ in 1924 in Chamonix georganiseerd door het IOC waren een dermate groot succes dat het IOC het toernooi achteraf in 1925 omdoopte tot de eerste Olympische Winterspelen. Vanaf dat moment wilde het IOC ook elke vier jaar de wintersport variant. In Chamonix namen sporters uit 16 landen mee en streden in slechts zeven disciplines, te weten langebaanschaatsen, ijshockey, schansspringen, kunstrijden, Noordse combinatie, skiën en langlaufen.

Anno 2022 zijn er vijftien verschillende sporten met in totaal 109 verschillende onderdelen. De Winterspelen worden altijd om de vier jaar in februari gehouden en tot 1992 vielen ze samen met de Zomerspelen. Sinds Lillehammer 1994 worden de twee verschillende Spelen om en om met een interval van twee jaar georganiseerd.

Tijdens de tweede wereldoorlog werden er geen Olympische Spelen gehouden, die zouden in 1940 plaatsvinden in het Zwitserse St. Moritz en in 1944 in Cortina d'Ampezzo, Italië. Omdat er voor wintersporten een koud klimaat nodig is, is er nog nooit een land uit het zuidelijk halfrond organisator geweest, maar is het Olympisch vuur wel op drie continenten aangestoken: Noord-Amerika, Europa en Azië.